Dagboek van onze fysiotherapeute Britt op de Paralympische Spelen in Tokio
Volg Britt tijdens haar werkzaamheden op de Paralympische Spelen in Tokio. Daar draagt zij bij aan de fysieke gezondheid van de Nederlandse sporters. Benieuwd hoe zij de Paralympische Spelen beleeft en hoe haar dagen eruit zien? Lees dan haar blog die per dag wordt bijgehouden.
*Britt Dorrestein is fysio- en manueeltherapeute bij Sport Medisch Centrum Papendal (SMCP)
11-08-2021
Vandaag is het eindelijk zo ver! Na de succesvolle Olympische Spelen van TeamNL konden we niet wachten om ook te vertrekken richting Tokio. Het voordeel van de Paralympische Spelen is altijd: we kunnen leren van de Olympische Spelen. Zo wisten we dat na aankomst op Narita Airport, het 3 tot 6 uur wachten zou zijn voor alle papieren en PCR-tests goedgekeurd worden: spelletjes mee en geduld hebben dus! De check-in verliep vlot en ons trainingskamp in Chiba (een Japanse prefectuur, zeg maar een provincie ongeveer 40 km van Tokio vandaan) kon beginnen. Voor mij mijn eerste ervaring met de Spelen, en ik ben heel gelukkig dat ik als staflid mee mag met de 17 Nederlandse atleten van de Atletiekunie. De afgelopen 5 jaar heb ik met een groot deel van deze ploeg wekelijks gewerkt op Papendal, en dit moet een kroon op hun harde werken gaan worden.
De gastvrijheid van de Japanners in het hotel en rond de atletiekbaan is onbeschrijfelijk. In het hotel worden we vakkundig gescheiden van andere bezoekers, maar op een vriendelijke en nauwelijks gedwongen manier. Zo hebben we eigen eetzalen, waren er twee liften speciaal voor ons geserveerd en worden we continu begeleid om te voorkomen dat we in de buurt van anderen komen. De Japanse staf verblijft gedurende ons verblijf ook in dit hotel, om de bubbel zo goed mogelijk intact te houden. Het hotel mogen we alleen uit om naar de atletiekbaan te gaan, maar er is een verdieping helemaal voor ons ingericht als relaxruimte, met een tv, gezellige banken, en natuurlijk goede koffie. De komende 12 dagen gaan we ons hier prima mee redden, meer hebben we niet nodig!
22-08-2021
It’s a wrap! De voorbereiding zit erop, vanmiddag alles inpakken (en dat is nogal wat met een Paralympische ploeg, denk aan verschillende racerolstoelen, extra bandensets, protheses, ADL-stoelen en andere attributen, maar ook koelvesten, koelboxen, trainingsmateriaal en meetapparatuur…) en morgenvroeg dan eindelijk richting het Paralympisch dorp. Een gezonde spanning is voelbaar bij de atleten en de staf. Ik heb er zin in!
23-8-2021
Aangekomen in het Paralympisch dorp in Tokio vandaag. We werden ontvangen door Chef de Mission Esther Vergeer, en ik zag SMCP-collega’s Françoise en Hiske voor het eerst. Medische ruimte bekeken, thermo-attributen Tokio geïnventariseerd (zoals ‘Slush’ en koelvesten om je lichaam te koelen) en alvast een beetje wegwijs geworden in het dorp. Laat de Spelen maar beginnen!
24-08-2021
De Paralympische Spelen zijn officieel geopend, het vuur brandt. Met het grootste gedeelte van onze atletiekploeg was ik bij de openingsceremonie. Zo gaaf om dit samen mee te maken. De lange wachttijd vooraf (4,5 uur) was het meer dan waard. Morgen komen de eerste Nederlanders in actie, maar pas vrijdag begint het atletiektoernooi. Tot die tijd: behandelen, trainen, logistieke schema’s maken en iedereen fit houden.
28-08-2021
We zijn los! Gister al mocht 1 van onze atleten in actie komen, vandaag zelfs 5! Van verspringen met 1 of 2 blades tot een knappe 5 kilometer in een wheeler (race rolstoel). Sommigen hebben eerst series, anderen straight final. Gaaf om te zien dat het harde werken van de afgelopen jaren -met de nodige ups en downs- beloond wordt met mooie prestaties. Score na vandaag: 1 gouden en 1 zilveren medaille.
30-08-2021
Misschien al gehoord in het nieuws, maar de afgelopen dagen waren uitzonderlijk warm hier in Tokio. Gelukkig zijn we hier goed op voorbereid met speciale koelvesten en ‘slushy’ om te drinken voor de atleten, om de kerntemperatuur zo laag mogelijk te houden. Het atletiekprogramma bestaat altijd uit een ochtend en een avond sessie. Het wordt hier al vroeg donker (zo rond half 7) dus in de avond gelukkig geen brandende zon (wel 30+ graden Celsius). Dit wedstrijdschema maakt de dagen soms wel uitzonderlijk lang, maar het is ook gaaf om mee te maken. In de middag behandel ik dan de atleten die niet in actie komen die dag, dus het is fijn dat die ruimte er is. Vandaag geen medailles, morgen wel weer kans!
1-9-2021
En wat voor een kans dat was, zoals ik in mijn vorige blog eindigde! Marlene sprintte gisteravond glansrijk als eerste over de finish van de 100m voor vrouwen met een handicap aan het been (zoals amputatie, zenuwletsel), GOUD! Ondanks dat het stadion helemaal leeg is, was het een groot feest op de tribune; kippenvelmomentje! Daar kwam in dezelfde race ook nog brons bij. Huidige score; 2x goud en 2x brons.
Een grote tegenstelling met vanmorgen, waar we alweer onze eerste vier atleten uitzwaaiden richting het vliegveld: voor hen zitten deze Spelen erop. Voor Amy zelfs haar derde en laatste, ze gaat met welverdiend sportpensioen. We zitten vandaag ook precies op de helft van het atletiekprogramma: benieuwd wat we de komende dagen nog gaan bereiken!
3-9-2021
Ineens gaat het snel. De laatste 3 dagen van net atletiektoernooi breken aan, maar we hebben gelukkig nog veel Nederlandse starts. En echt Nederlands weer…regen all day long. Kan dus niet anders dan dat we goed gaan presteren. 😉
Vanavond een volle agenda! Drie dames op de 100 meter sprint, speerwerpen, verspringen en de 400 meter. We kunnen zomaar eens meer dan één medaille gaan winnen vandaag. Mijn tip van vandaag: bekijk de livestream tussen 12:00 en 12:30 (Nederlandse tijd), dan zie je ze allemaal achter elkaar in actie komen!
6-09-2021
Deze laatste blog schrijf ik vanaf Narita Airport, Tokio. Wow, even bijkomen. De laatste dagen heb ik nog wel even als een rollercoaster ervaren. We hadden als atletiektoernooi nog veel starts op vrijdag en zaterdag. Deze atleten hebben écht lang moeten wachten tot ze eindelijk aan de beurt waren. Met als prachtig slotstuk de marathon op zondagochtend vroeg (vanwege het vermeende warme weer) en een sluitingsceremonie in ‘ons’ atletiekstadion. Gaaf om nog eenmaal op het middenterrein te mogen staan!
Nu staan we met een ongelooflijk gevoel van trots nog het laatste koffietje te drinken voor we in het vliegtuig stappen. Zoals elk toernooi waren er ups en downs. De massaalheid op de voor mij eerste Spelen verraste me ondanks alle verhalen toch. Wat een organisatie en een dikke, dikke shout-out naar alle Japanse vrijwilligers. Ze stonden klaar en deden hun best bij 38 graden en zon, of 18 graden en regen, om 4:00 in de morgen, of om 1:00 uur in de nacht. Onafgebroken vrolijkheid, hartelijkheid, zwaaien en lachen. Dag in dag uit. Week na week. Arigato Tokyo!